FR

"Le fond de la galerie fait un peu peur. Je me penche sur le travail étrange des machineries suspendues : un bassin recouvert de poussière, la tuyauterie sans direction et un Noël éternel.
Je négocie mon chemin jusqu’ici, sous le plafond en miroir. Je pense à Marnie et Denis qui parlent au gérant, enfermé·e·s dans le sas de la bijouterie.

Ici, c’est vraiment nulle part; c’est comme un couloir consommé jusqu’à l’os et qu’on se figure dissout dans une clarté de néon. En fait, je crois à la vie de spectres du non-lieu, à cet espace qu’on devrait voir apparaître si on l’attaquait à l’acétone, une représentation trop publicitaire du réel : un ailleurs de derrière l’ailleurs, ma communauté de réparation.

Les commerçant.e.s nous ont fait un accueil étonné avant de nous ouvrir des fonds de commerce sombres qui ressemblaient à des chantiers.  J’ai donc noté : ne surtout pas trahir l’idée de chantier, ni celle de fantôme.

La lumière ne s’allume pas dans celui-ci. Si je reste immobile, c’est comme si mon corps se dissolvait :
voilà comment on fait les spectres. Une présence s’oublie, rendue aux débris.
Celles et ceux qui marcheront après moi auront simplement plus froid que dans le reste de la ville.

Un royaume de zones commerciales annulées, des jungles de solvants et de poussières – je suis là, un petit peu, avec tous les business qu’on aurait pu monter. Je suis sur les rotules comme un cyborg, je ne sais plus où je commence."


Nous vous invitons à This is nowhere and it’s forever, moins une exposition qu’une sorte de chantier,
un moment de présence, de travail et de rencontre sur 7 jours qui se tient dans un magasin délaissé de la Galerie Louise en présence des artistes invité·e·s, des commerçant.e.s, voisin.e.s et des visiteur.euse.s.
Il s’agit d’investir un espace atemporel, hanté par l’insistance des spectres contraires de son délabrement et de ses potentielles activations.
Ce moment de création et de convivialité est l’occasion de s’interroger sur les trous d’airs fantomatiques, sur les réminiscences étranges qui peuvent se manifester dans ces non-lieux produits en série par le capitalisme tardif.

EN

"The back of the gallery is a bit scary. I lean over to look at the strange work of the suspended
machinery : a basin covered in dust, pipes going nowhere, and eternal Christmas decorations.
I navigate my way here, under the mirrored ceiling. I think of Marnie and Denis talking to the manager, trapped in the jewelry store’s airlock.

Here is really nowhere; it’s like a hallway consumed to the bone and imagined dissolved in neon light. In fact, I believe in the spectral life of non-place, it is this space we would see appear if we attacked it with acetone.  A representation too commercial of reality : a elsewhere behind elsewhere, my resilience hub.

The shopkeepers gave us a surprised welcome before opening the dark storefronts that looked like construction sites. So I noted: do not betray the idea of a construction site, nor that of a ghost.

The light does not turn on in this one. If I stay still, it’s as if my body dissolves: that’s how ghosts are made.
A presence is forgotten, reduced to debris. Those who will walk after me will simply be colder than in the rest of the city.

A kingdom of canceled commercial areas, jungles of solvents and dust - I am here, a little bit, with all the businesses that could have been set up. I am on my knees like a cyborg, I no longer know where I begin."


We invite you to This is nowhere and it’s forever, less of an exhibition and more of a construction site, a moment of presence, work, and encounters over 7 days, held in an abandoned store of Galerie Louise, in the presence of invited artists, neighboring shopkeepers, and visitors. The aim is to invest in a timeless space, haunted by the persistence of contrary specters of its dilapidation and potential activations.
This moment of creation and conviviality is an opportunity to question the phantasmagorical voids, the strange reminiscences that can manifest in these non-places produced in series by late capitalism.

NL

"Vanachter in de galerij is het een beetje eng.
Ik buig me over het vreemde werk van de opgehangen machines : een stofbedekt bassin, leidingen zonder richting en een eeuwige kerst. Ik vind mijn weg hierheen onder het spiegelende plafond. Ik denk aan Marnie en Denis die met de manager praten, opgesloten in de ventilatie van de juwelierszaak.

Hier is het echt nergens; het is als een gang die tot op het bot is geconsumeerd en die we ons voorstellen opgelost in een neonhelderheid. In feite geloof ik in het spookachtige leven van de non-plaats, het is deze ruimte die zou moeten verschijnen als we het met aceton zouden aanvallen, een te commerciële representatie van de werkelijkheid: een elders achter elders, mijn gemeenschap van reparatie. – mijn veerkrachtige hub

De handelaars begroetten ons verrast voordat ze ons toegang gaven tot donkere bedrijfspanden die op bouwwerven leken. Dus heb ik genoteerd: verraad vooral niet het idee van een bouwplaats, noch dat van een geest.

Het licht gaat niet aan hier. Als ik stil blijf staan, lijkt het alsof mijn lichaam verdwijnt: zo maak je geesten. Een aanwezigheid wordt vergeten, overgeleverd aan puin. Degenen die na mij zullen lopen, zullen het gewoon kouder hebben dan in de rest van de stad.

Een rijk van geannuleerde winkelcentrums, jungles van oplosmiddelen en stof - ik ben er een beetje, met alle bedrijven die we hadden kunnen starten. Ik zit op mijn knieën zoals als een cyborg, ik weet niet meer waar ik begin."


Wij nodigen u uit voor This is nowhere and it’s forever, minder een tentoonstelling dan een soort werkplaats, een moment van aanwezigheid, werk en ontmoeting gedurende 7 dagen in een verlaten winkel van de Galerie Louise, in aanwezigheid van de uitgenodigde kunstenaars, de naburige handelaars en de bezoekers. Het gaat erom een tijdloze ruimte te bezetten, beheerst door de tegenstrijdige spookachtige aanwezigheid van verval en potentiële activering.
Dit creatieve en gezellige moment is een gelegenheid om na te denken over fantoomluchtgaten en vreemde herinneringen die zich kunnen manifesteren in deze niet-plaatsen die worden geproduceerd door het late kapitalisme.

The very first action performed within the space was the addition of a red carpet extending the one already present in the premises, right up to the doors of the exhibition space.